به گزارش قدس آنلاین ، مرحوم مجتبی عبدالله‌نژاد مترجم، نویسنده و ادیبی گرانمایه که در بین ادب دوستان کشور زبانزد بود، شیفته کتاب بود و جز او تقریبا به چیزی دلبستگی نداشت. مجموعه شعرش به نام "آوازهای ماه" و "معادله‌های ریاضی" در مشهد منتشر شد و همچنین نخستین کتاب ترجمه‌اش از جمله "تاریخچه نقد ادبی" است.
منبع : ایسنا
اوایل دهه هفتاد به تهران آمد به ترجمه اسطوره‌ها و افسانه‌های ملل پرداخت و نیز بیش از 30 عنوان ترجمه آثار انگلیسی را در کارنامه خود دارد.
درباره آثار پلیسی نظر جالبی داشت معتقد بود ادبیات پلیسی حاصل فرهنگ و جامعه‌ای است که جان آدمی در آن ارزشمند است و اگر در ایران ادبیات پلیسی شکل نگرفته چون جان آدمیزاد و ارزش آن دغدغه مهمی نبوده است.
مجتبی عبدالله‌نژاد دانش گسترده‌ای از ادبیات و فلسفه روز جهان داشت در عین حال تسلط شگفت‌انگیزی بر نثر و نظم قدیم فارسی داشت. در زمانی که این دو را در تقابل هم می‌بیند عبدالله‌نژاد هم این و هم آن را داشت.
از عوام‌گرایی و سطحی‌نگری از جانب هر کس بر می‌آشفت. اصول اخلاقی و فکری روشن و خلل‌ناپذیری داشت در عین حال وجودش پر از آزرم و مهربانی بود.
از شدت نجابت خجالتی بود به جز نوشتن و خواندن و ترجمه کردن گویی به سایر امور کم اعتناء بود جز کنج خلوت کتابخانه‌اش به چیز دیگری نیاز نداشت در جمع‌های دوستانه و خانوادگی حاضر می‌شد اما هنگام عکس گرفتن غیبش می‌زد.
ایران، زبان فارسی و حوزه تمدن ایرانی را دوست داشت. ایران دوستی او حاصل خردورزی او بود نه تعصب. با تفکر و شناخت قدر ادب کهن فارسی را دریافته بود.
مجموعه خواندنی فراهم کرد از گفت‌وگوهای ذهنی با شاعران و نویسندگان کلاسیک فارسی در سبکی که ابداع خود او بود. جلد نخست این مجموعه با عنوان "گفت‌وگو با مسعود سعد سلمان" منتشر شده و چند جلد دیگر که آماده کرده بود.
از کتاب‌هایش مهم‌تر نگرش او بود. عشق به حقیقت، دوری از دروغ و ریاکاری و هیاهو سالاری، شیفتگی به دانش، زبان و ادبیات ایران و جهان و استواری بر اصول اخلاقی و فکری. او یک ادیب و روشنفکر راستین بود و انسانی که جایش سال‌ها پرنخواهد شد.
مجتبی عبدالله نژاد سرانجام در 15 آذر 1396 در سن 48 سالگی بر اثر سکته قلبی چشم از این دنیا فروبست اما حاصل کارش سترگ و ماندنی است. حال در اولین سالگرد نبودنش مراسمی به یاد وی در محل کتابکده نردبان آسمان کاشمر با حضور برخی از شاعران، مترجمان و نویسندگان مطرح کشوری برگزار شد.
در این مراسم یکی از شاعران بنام کشور و از دوستان مرحوم مجتبی عبدالله‌نژاد از وی به عنوان یکی از بهترین اساتید ادبیات ایران نام برد.
علیرضا عباسی عنوان کرد: عبدالله‌نژاد حسایست بسیاری نسبت به مسائل پیرامون خود داشت به طوریکه تنها کسی که در مورد یک اتفاق ادبی واکنش نشان می‌داد عبدالله‌نژاد بود چون از یک سخن ناحق بسیار برآشفته می‌شد.
این شاعر کشوری خاطرنشان کرد: مرحوم عبدالله‌نژاد نه تنها اخلاق حرفه‌ای خاصی داشت، بلکه در کار خود تمام و کمال بود.
وی همچنین از عبدالله نژاد به عنوان عصاره فضیلت و نبوغ مردم کاشمر نام برد.
مرحوم عبدالله‌نژاد متمایز از سایر مترجمان
دراین مراسم همچنین یکی دیگر از مترجمان صاحب نام و خوش فکر کشور در آثار آلمانی در خصوص شخصیت مرحوم عبدالله‌نژاد اظهار کرد: وی چون شاعر بود به زبان فارسی علاقه بسیاری داشت و در این خصوص مطالعه فراوانی می‌کرد و عربی، نثر قدما و انگلیسی را به خوبی می‌شناخت.
علی عبداللهی تصریح کرد: آنچه مرحوم عبدالله‌نژاد را از سایر مترجمان متمایز می‌کند، زبان سهل ممتنع بود. به طوریکه آثار را بدون اینکه به زبان عامیانه بیاورد به ساده‌ترین دیالوگ‌های داستانی ترجمه می‌کرد.
این مترجم بیان کرد: وی تسلط به ادبیات فارسی داشت و به خوبی ترجمه می‌کرد و هیچ چیز اضافه‌ای در متن نداشت و به همه جوانب توجه می‌کرد.
وی افزود: این نوع نثر تنها از عهده کسی که شبانه روز و تمام عمر خود را وقف ادبیات فارسی کرده باشد، ادبیات جهان و شاعران فارسی را بشناسد و کتاب‌های قدیم و جدید را خوانده باشد، برمی‌آید.
عبدالله‌نژاد سلطان ترجمه
در ادامه یکی از مدرسان دانشگاه، جامعه شناس و عضو کانون نویسندگان ایران با بیان اینکه مرحوم عبدالله‌نژاد برای مترجم شدن تلاش‌های بسیاری داشت، عنوان کرد: وی در نظام فرهنگی ایرانی جایگاه بسیار ارزشمندی داشت و جزء سلطان‌های ترجمه بود.
علیرضا مرادی عنوان کرد: در عرصه ترجمه قوانین خاصی وجود دارد که عبدالله نژاد به خوبی آن‌ها را رعایت می‌کرد. این مرحوم یکی از افراد صاحب نام در عرصه ترجمه کشور است.
وی ادامه داد: عبدلله‌نژاد چون سلبریتی نبود و فردی بود که همه دانش خود را به زحمت به دست آورده بود و بسیار موفق بود.
مرادی با تاکید براینکه عبدالله نژاد با بیش از 40 جلد ترجمه نشان داد که هنوز به ترجمه نیاز داریم، اظهار کرد: ترکیب معجزه آسایی که در ایرانی اندیشی، فارسی اندیشی و جهانی اندیشی انجام داد، دستاوردی بود که مرحوم عبدالله نژاد آن را برجای گذاشت.
انتهای پیام
نظر شما